Op diverse locaties in Amsterdam worden de verdichtingsmogelijkheden onderzocht, zo ook bij het Surinameplein. Dit plein, scharnierpunt tussen oud-west en de naoorlogse stadsuitbreidingen, is in twee fasen tot stand gekomen. Uit de jaren twintig dateert het eerste monumentale halvemaanvormige deel.
Na de oorlog werd het plein uitgebreid naar de Cornelis Lelylaan, de verbinding met de nieuwe tuinsteden. Stedenbouwkundig en verkeerstechnisch kan het plein verbeterd worden en verdichting kan daarvan een onderdeel zijn. Het is goed als mogelijke verbeteringen onderzocht worden, mits daarbij de waardevolle bebouwing wordt behouden.
Het door de architecten C. Wegener Sleeswijk en S.J.S. Wichers ontworpen gebouw Klokkenhof uit 1962 is een van de beeldbepalende gebouwen aan het plein. Het bestaat uit een hotel met café-restaurant en daarboven 140 kleine woningen met gemeenschappelijke voorzieningen die bestemd waren voor ongehuwde werkende vrouwen. Ook al was er aan deze woonvorm grote behoefte, waren er maar weinig opdrachtgevers die zich hiervoor inzetten. Initiatiefnemer en ontwikkelaar was aannemer Huibert van Saane, die in 1942 het vergelijkbare flatgebouw Oranjehof had gebouwd. Mede dankzij het carillon op het hoogste punt en een gevelmozaïek van Jan Goeting op straatniveau is het een bekend gebouw in de stad. De architectuur is sinds de oplevering vrijwel niet aangetast. Om dit gebouw voor de toekomst te behouden heeft Heemschut Amsterdam het stadsdeel verzocht om het te beschermen als gemeentelijk monument
